Waar en wanneer er voor het eerst ooracupunctuur werd toegepast, is niet precies te achterhalen. De oudste berichten zijn van Hippocrates (geboren in 460 v. chr.). Zijn behandelingen waren onder andere voor onvruchtbaarheid van zowel mannen als vrouwen. De gehele oorschelp vertoont een bijzonder hoge dichtheid aan neurologische vrije receptoren ten opzichte van de rest van het lichaam.
De grondlegger van de moderne auriculotherapie is Paul Nogier, een arts uit Lyon. Het is aan zijn observeringsvermogen te danken dat de auricolo (oor) therapie is ondekt en verder ontwikkeld is. Hij ondekte dat reflexzones in het oor, invloed hadden op pathologie in het lichaam. In de loop van de laatste dertig jaar hebben er in Duitsland (methode van Bahr) en in Frankrijk essentiële ontwikkelingen plaats gevonden. Nieuwe neurologische lokalisaties, pijngeheugen, zijn hier voorbeelden van.
Het oor beïnvloedt de thalamus via de formatio reticularis. De thalamus is een belangrijk schakelstation voor allerlei informatie van zintuigen op weg naar de hersenschors, maar vormt ook een onderdeel van circuits in de hersenen die betrokken zijn bij de sturing van beweging en emoties. In de formatio reticularis liggen zenuwkernen die nauw verbonden zijn met de erdoor omhoog en omlaag lopende zenuwbanen. De prikkels van uit het oor prikkelen de zenuwkernen van het oor in de formatio reticularis. Deze geprikkelde zenuwkernen beïnvloeden de doorschakeling van de omhoog en omlaag lopende zenuwbanen.
De prikkels die de hersenen aan het lichaam geven worden ook beïnvloed.
Ooracupunctuur is bijzonder geschikt voor een aantal indicaties:
kleurenfilters